It never entered my mind

 

'Laten we niet naar binnen gaan'

Het bevel dat je gaf

Gekleed in dat rode suède jasje

Toen al door herinnering leeggehaald

De stof aangekoekt met het smerige vernis van wat

Eens was en duurde, zo danig duurde dat de maanden elkaar in de staart beten

Je had een naam en ik weigerde die

Je had een angst toen en die eet ik nu op

Iedere dag rolde ik rolde je bed uit, de wereld in

Door dragqueens en dragfans omringd

Kuste ik je andere minnaar

Zodat ze over de mensen en hun protestborden konden heen kijken

nam ik de zusjes van je ex in m'n roodverbrande nek

Het was een tijd als een ander, een geschonden tijd

Met een slordig versteld hart

en een blik strak op de heuvels gericht

Anderstalig, anti-symbolisch,  over de stippellijn, van waarachter je helden niet

Opdoemden. Je ligt daar nog, die eerste dag, in dat park

Capricho árabe speelt, verzwaart het loverdak

Tot het ons in haar luwte versmacht

Daar voor ons: de poort van de gevangenis, van ons, hoogsteigen

En toch je bevel: laten we daar niet naar binnen gaan