verdwaald in de baard van Conscience

 

roos, holle totem

doorstroommagazijn

van het tijdig sublieme

kom niet naar me terug, aanspreekpunt

het is al even winter, we zijn hier

stomme getuigen van

hoe europese zetels bekleed worden

met de huid van duizenden

als een loden traan, een sloopkogel trekt het heden nieuwe lanen door Brussel

je hebt het zo niet gewild (wat niet?)

kunst is troep nu

politiek is troep nu

we trekken ons leven op / aan wat er van ons is 

overgebleven, uitziend over de jaren,

de zwak presterende jaren
waar een legioen onafhankelijke geesten doorheen is gemarcheerd

waar een legioen aan vrijdenkers doorheen is gemarcheerd

en dan moet je springen, loper

zo

zonder je enkels te breken, lukt het niet

het lukt niet, vriend

wat het slechte nieuws was

werd pas te laat bekend

om er nog naar te handelen, roos

rook hangt boven de nieuwswebsite

de langverwachte opposant is niet gekomen

Zit tussen de dranghekken geglitched

niemand kreeg zijn protestverzen op tijd klaar

niemand bezong de trage trage executies

geen poëzie in de ruiterloze paarden ten zuiden van het Jubelpark

geen bloed op de besproken pagina van het betwiste decreet

je stond erbij en stokte

Vallejo zei al: ach, Het lijk, het blijft sterven

Hoe dan ook

mijn vrienden en ik schrijven steeds minder poëzie

ik voeg alleen woorden bij uren

in de marge van europa's hart

Hoor, roos, hoor, rook, hoe het klopt 

steeds en steeds steeds jachtiger