Twee gedichten van Noor Hindi

 Het eerste gedicht kwam ik tegen via de Facebook-pagina van de schrijver Viet Thanh Nguyen. De Engelse originelen en wat biografische informatie over Hindi vind je hier. Mij trof vooral hun directe zegging en hun kritische toon ten opzichte van enerzijds vaak gereproduceerde opvattingen over de 'juiste' onderwerpen van een gedicht en anderzijds het proces van journalistieke rapportage. Die laatste mediakritiek is iets dat me laatste jaren al boeit maar nog geen goeie ingang in heb gevonden om er productief  systematisch over te gaan nadenken. Terwijl er weliswaar legio voorbeelden aan te duiden zijn van het talige geweld dat gangbare journalistiek aanrichten kan. 

Fuck je lezing over Techniek, mijn mensen zijn aan het sterven

Kolonisatoren schrijven over bloemen.

Ik vertel je over kinderen die stenen naar Israëlische tanks gooien

seconden voor ze madeliefjes worden.

Ik wil zijn zoals die dichters die geven om de maan.

Palestijnen zien de maan niet vanuit cellen en gevangenissen.

Het is zo mooi, de maan.

Ze zijn zo mooi, de bloemen.

Ik pluk bloemen voor mijn dode vader wanneer ik triest ben.

Hij kijkt de hele dag Al Jazeera.

Ik wou dat Jessica zou stoppen met me Gelukkige Ramadan te smsen.

Ik weet dat ik een Amerikaan ben want wanneer ik een kamer in loop, sterft er iets.

Metaforen over de dood zijn voor dichters die denken dat klank spoken iets kan schelen.

Wanneer ik sterf, beloof ik je te bespoken, voor altijd

Op een dag zal ik over de bloemen schrijven, alsof ze van ons zijn.

Breaking [News]

We zullen wakker worden, zondagmorgen, en lezen de krant. Lezen elkaar. Worden

consumenten

van elkaars verhalen, een wanhopig reiken

naar de ander z'n lichaamswarmte—z'n woorden drijven ons door een wereld. We dragen 

graven op onze ruggen en ik hou een gloeiworm

gegijzeld in één hand, zijn licht dimt in de warmte

van mijn vuist, en in de andere, een pen, om zijn dood te documenteren. Verschrikkelijk, niet?

Ik vraag het je, mijn vuist nogmaals sluitend.

In interviews kader ik de verhalen van mijn onderwerp om ze behapbaar te maken

voor consumenten.

Ik word een machine. Een overdracht van informatie. Ze worden een smeekbede voor empathie.

een oververzadiging van gevoelens we zullen mislukken in hen om te zetten in actie.

Wat verloren raakt, is ontelbaar.

    En aan het eind van de zomer, zullen de zwembaden van water zijn ontdaan.

    En het zal onmogelijk zijn te zwemmen.