04/11/20

 

ik wantrouw sterk te zijn

ik schreef tot zover 3 degelijke maar kapotte gedichten

& ik hoop er meer te schrijven

 

nieuwe geheimen voor een nieuw leven

maar voor nu

terwijl kleine uilen hun ogen leeggieten tegen een lucht van zwavel

terwijl amerikanen continenten verder en uren terug onrustig slapen

verkruimel ik brood

in het krimpend bos van mijn vroegere rondom

neem ik oververzadigde foto's

van donsveren, balancerend in het hart van een blad

van de wijkvijver, zijn oever

waar eikels

zwaar van de dauw in een heloranje schuit vallen, nestelen

een hond blaft, een brommer snerpt, een vliegtuig suist,

insecten dansen op de vlam van uitgroeiend water

in wiens kringen niets te lezen valt

het oppervlak spiegelt de net niet verborgen sterren

die onverschillig morse knipogend

naar dit uitdovend oog, aarde, in wiens vliezen ook ik verzakken zal

Nicanor Parra had gelijk:

het is een vergissing te denken dat de sterren kunnen helpen kankers te genezen

geopolitieke brokken slik je nu eenmaal niet ongeschonden

 

en ergens in amerika wordt iemand naakt en bezweet wakker