sonnetten met zonder ironie (02/08/2020)

I

witte bloemblaadjes dwarrelen langs
de voorgevel van de apotheek
waar ik zonnemelk wil halen
maar [ saldo ontoereikend ]
so what? so is death
was het daar
waar je op de knieën ging
net achilles, vernedert door de
droom, die teistert, met klauwhamer, met ongebluste kalk,
staatsdroom, breek mijn sleutel van
stil document mijn lichaam
vaak heb ik groeven in je oppervlak
willen toevoegen, lettering, lettering
armen hadden tot vleugels willen uitgroeien
nu zijn het slechts lucifers, ontvlamd aan de scheidingsmuren
uitgebrand in de zwavelputten van morgen

II

sterf, kleine gewelddadige witte jongen in mij, sterf

op de vensterbank vangt het witte betaalbakje onverdiend alle licht

het geld van de wereld glijdt als een virus door mij heen

dus wat doe ik hier in dit verhaal

literom, dbnl & bibliotheekcatalogi stemmen me triest

al die vergeten recensies van vergeten boeken

geboren uit vergeten levens

voor wie precies, zeg het me...

voor wie precies ontging ik deze mijn?

knip de helmlamp aan, speur naar de ader in het archief om open te leggen

dat ene gepaste citaat uit een interview afgenomen door J. Bernlef uit november 1975

verschenen in de Oost-Haagse Courant op Zondag naar aanleiding van etc.

veeg het tijdsgruis, het datagruis, het lettergruis in een vuilwit Worddocument

in de zijdewond...

III

de Amerikaanse soldaten waar je op  Highrise mee en tegen vocht

zij die je  de map uitjoegen met een welgemikte quickscope

acrobatisch en eindeloos herhaald in Youtube-compilaties

urenlang geoefend in zolder-, woon- of slaapkamer

zij die je verpletterden met hun predatorraket, hun AC-130

hun achteloze atoombom, beloning van 25 consecutive kills

zij werden Vlaamse jonge vaders, bankiers, voetballers en ingenieurs

de stabiele hernieuwde gemeenschap van Zottegem en omstreken

en indien nodig, op te hitsen, tot overzees strijdklaar vrijkorps voor de V.S.

of overdrijf ik?

IV

herinner je de screening van Limite (1931)

waar je heen ging met R.

met interval

de zee die haar spieren op de sloep laat rusten

een wachter, een exponentieel gekopte Cerberos, elke golf

hoe op het kerkhof de man afwachtte

telde hij geld op het graf van zijn broer?

had je gegeten die dag? zo ja, wat?

vandaag heb je te weinig gegeten

ontspan

maar laat ons toch zingen

toch

niets eens kwartweg op het levenspad

sleurt de zon me aan de haren

langs elk huis dat ik bewoonde

stukken uit het verleden doemen op uit de ruïnes

wat Eliot opwekt

en dan wantrouwen. Het verleden is dieper dan dat.

je dommelt in tijdens Stalker

met K., J., M. & F.

net in de kier van sepia naar kleur: de zone betreden, maar de grens ongezien

in een vergleden jaar

in een oud huis

V

brandwonde van de sekonde...

pijnlijke rode blaar op de palm van m'n linkerhand

de adem kalm, de darmen een ramp, niveau: baksteenrood

ik wou dat ik niet wist hoe laat het was, of welke dag

in de taxi met patient nul naar de spoed en terug

neurie naast hem niet een lied 

met New York in de titel

maar dobber mee op het continent van de gelatenheid

waar je via datastroom ongerichte haat werd ingelepeld

een draaiziek mes in je binnenste, pees en ader sneed

het aan, maar ook toon, je eigen, authentiek als een

readymade, speelziek, spilziek betoog

is authenticiteit simpelweg menen wat je zegt?

ik mis mijn vrienden niet

zo simpel kan het einde van verlangen klinken
dit alles in het teken van het teken van de roos

geef het op 

of geef het door