28/07/20

Dit
wil lijden stelpen met een kus
als van de zon
en handen knedend als die van een oude man
een vader, een grootvader met bekoelde ogen
menswording, ooit, was ons zelfbedachte lot
wijzelf hebben de bezwaren geopperd
het gloeiende bewijs gewikkeld in binaire linten en vlammende lijkwaden
nu vangt het aan: de bouw van het grafmonument voor de innerlijke blik
post-christelijk wacht ik, wacht ik altijd, wacht ik af, geknield op de poreuze platte steen van de geledigde sokkels
zij: tegen het licht in ontbottend
flora die dit land verdient
land waarin ik schrijf
laten we niet bang zijn
zo, eenmaal, is een beginnen zonder zintuig