What is that song you sing for the dead

Laat ons toch zingen toch
onze
stukken uit het verleden doemen op in de schaduw van de ruïne, de stroom, de feed
wat Eliot opwekt 
en dan wantrouwen. Het verleden is dieper dan dat

juwelen stapelen zich op in het ronde hart van haar valleien
barsten er, onhervonden, uiteen  in laag echoënde bevelen
waar kristallen hun takken overheen laten hangen
als hoge verzorgde bomen, het 18e-eeuws paartje afschermend
voor de wereld en zijn zwoegende tuiniers
de slierten koolstof tussen de takken pulseren en zingen
als merels in het gisteren
onderrokken dwarrelen op, dan neer
onttrekken het witte been en het bloemenperk aan de röntgenblik van de wetenschap

dan plots, hop: acrylverf kletst op het oude tapijt

mondwater spoelt door de akkers van oost-vlaanderen

het doodt alle koeien 

het mist mijn liegende  mond volledig

oude vermoeide merrie, je verschijning draaft door de wilgen

langs me heen

dat je dit gebied beter vanuit een andere kant kan binnendringen

je weet het

want na een minuut is mijn desoriëntatie compleet

           met het hemd gescheurd en stotterend als een geleerde

ben ik het huis van weleer waarin de petroleumlamp dooft

de merel zingt, voor het eerst kan ik hem horen

wij dichters wij schilders

ijdele noodzakelijke onmogelijke woorden

*

.