Een van Pier Paolo Pasolinis gedichten voor Ninetto (Vertaling uit het Italiaans: Peter Valente)

8/

Na een lange afwezigheid, draai ik een plaat van Bach, adem

in de tuin de geurige aarde, opnieuw denk ik

aan gedichten en romans nog te schrijven en ik keer terug

naar de stilte van de ochtendregen,

het begin van de wereld van morgen.

Rondom mij zijn de geesten van de eerste jongens,

diegenen die je kende. Maar dat is gedaan. Hun dag

ging voorbij en, net als mij, blijven ze ver weg van de top

waar de zon hun hoofden stralend heeft gemaakt,

gekroond met die absurde moderne kapsels

en die lelijke Amerikaanse jeans die het kruis pletten.

Je lacht om mijn Bach en zegt dat je invoelend bent.

Je spreekt bewonderende woorden voor mijn ontmoedigde Linkse broeders 

Maar in je lach zit een absolute weigering van alles wat ik ben.

(Naar de Engelse vertaling door Peter Valente, meer gedichten en biografische duiding hier)