3 gedichten

Egidius redux

ik ben de witte merel, ik ben niet te vinden

Adriaan Magerman, dode ongelezen dichter.

wanneer ik je naam noem, wek ik iets dat bedekt had willen blijven

'waarheen?' vroeg je 'waar kunnen wij, met de dieren, slapen?

ons verbergen voor het dreigend wapen

dat in de sneeuwlucht hangt en morgen valt'

lagen we maar samen aan dezelfde muur

(hemd over het hoofd getrokken; de brillenglazen bewasemd)      

terwijl de geschiedenis zijn wortels door ons bloed sleurt

als eczema op de huid  in stuipen tot bloei komt

O, poging tot een hartelijk niet-fascistisch leven!

autocorrect verandert hatelijk automatisch in hartelijk

Ewoud stelt de juiste vraag: is dat symptomatisch?

socialisme kan de pijn in de handen van mijn moeder niet opzeggen

but i really really want it to try

nog net niet barok

de kunstschool is dicht

            april ontspant zijn greep

            maar mei trekt de handschoen al strak

1 kink in de cogito en

de regenbui wast de kleuren uit de regenboog

nu een zegepoort, in monochroom

waarlangs de kersenbloesem dit land uit vlucht

m'n vriendin boetseert m'n billen, witte behaarde globes

en plant het zweepheft in m'n aars, zwarte bloesem,

            staart van een sater, nu kruipziek zwart licht

een reflecterende man brengt ons eten

wat valt er meer te weten?

waar eindigt mijn lipgloss en begint die van jou?

ik ben de mooie kotsende man

ik ben de mooie kotsende man

het overgevend engeltje

o verraderlijke beheersing van het lied. Ze fluistert

god laat z'n toiletrol vallen

in de parkeerruimte achter het designmuseum

waar ik (na drie variaties supermarkt) de containers afschuim

voor een inktpatroon HP 304

gegroet Reinaert, het internet is stuk,

eet daarom een van deze drie dode vliegen

want een vegetarische lasagne is geen veganistische

en wat er ook ging gebeuren, het gebeurt niet meer

vele mensen hijsen "ik u ook", als gebed, als monoloog

ik ben de mooie kotsende man, het overgevend engeltje

als dichter een riool