3 gedichten

Joloffrijst met bonen

19: 25, regen miezert de koepel binnen

een eenzame grijns waakt over ons

de zoveelste dag in pandemie

op insta knabbelt een designerkat aan een designerhandtas

ik staar naar de vensterbank en ervaar honger in golven

hoe muf het ook moge zijn: het moet gezegd

'het weer heeft de omstandigheden ingehaald'

de valse lentedagen zijn de hersenkronkels ingedaald

daar is geen daar, niet langer. enkel een hier

 hier te bed waar ik mijn boeken

als aangevreten folios uiteen te lezen lig

vervolgens met mijn te korte tong alles overschrijf

op het warme lichaam van mijn liefste

het Gutenbergbrein moet verbrijzeld worden

zet het raam open voor het gaat slapen

en hoor de klokkentoren BIM BAM BOM

life is so time consuming

twee kleine cactussen flankeren een derde, kleinere

John Berryman legt Anna Karenina uit aan een Brit, on repeat.

'dronken? genie? of gewoon hoe 'ie spreekt? -Beide'

praat met mij, herinner je elke tramrit

kinderen met korte kapsels, in losse felle kleren, die de tram uit balans dansen

ondertussen lopen eerstejaarsstudenten verloren in het virtuele gedoe

troost je: ook ik snap van Nederlandse grammatica / geen jota

               ook ik vind Stefan Hertmans een gearriveerde sofist

schat, hoeveel Scoville is dit gezichtsmasker? en vooral:

kunnen we een youtuber uitdagen het op te eten?

beter onze medeplichtigheid toe te geven en een negativiteit op te eisen

want hoe vroeg je ook opstaat, het wordt niet eerder licht

ik voel me verplicht het aprilse zonlicht te filteren op aanwijzingen

dat iemand mij 'haar man' noemt geeft me een warm en geborgen gevoel

shakespeare never did this

ik ben op een hoeksteen te pletter gevallen

na met een trekrugzak vol ratels, slangen en uilen

terug te keren naar een vertrouwd punt in mijn verdriet:

The heart's filthy lesion, de lege parkeerplaats, met centraal: het zwarte monument

dat vergeten tussenwerk. haar aanbouw vergeten, haar bouwval acuut

herinner hoe het orkest van de achtste dag bij afgang de koperen lucht openbrak

met schelle noten als kogels. ja, jaren terug toen ik dagenlang

in de klont van de  monumentschaduw insliep, kakelziek

bevlogen door  natte dromen starring: een spin, verstrikt in haar eigen web,

haar poten wit en gebald als een vuist, klaar om te  sterven

en toch dankbaar aan te spreken, oh zo bescheiden is de spin

met haar ogen als juwelen, als een hagelschot, op haar snoepkleurige kopje ingeslagen

'meesteres Spin', zei ik, 'wat te doen?' en meesteres Spin zei: 'humane mensen beginnen geen      revoluties. Ze beginnen bibliotheken of kerkhoven.'

Dit is een droeve miniatuur. andere droeve miniaturen, helder, bijna Perzisch, boden zich

met een beleefd knikje aan:  maar eenmaal wakker, wak en tandeloos

inspecteerde ik me & herkende mijn wreedheid

in het strikte monochroom van mijn omgeving.

ik vertrok ten slotte, ik wist dat ze tot zover vergeten moesten blijven.

ergens onderweg viel ik zoals je al weet

 in een moordkuil, nee, in een vergeetput, nee,

op een hoeksteen te pletter.