John Ashbery - Vroegst Versteld (vertaling)

Amper aanvaard, levend op de marge

In onze technologische maatschappij, moesten we altijd worden gered

Op de rand van vernietiging, als heldinnen in Orlando Furioso

Voor het tijd was om helemaal opnieuw te beginnen.

Er zou donder in de struiken zitten, een geruis van spoelen,

En Angelica, in het Ingresschilderij, bepeinsde

Het kleurrijke maar kleine monster nabij haar teen, met de vraag

Of misschien de hele zaak vergeten, uiteindelijk, alles beschouwd, de enige oplossing was.

En dan kwam er altijd een tijd wanneer

Happy Hooligan in zijn roestige groene auto

De baan af kwam gesneld, gewoon om zeker te zijn dat alles OK was,

Alleen waren we toen al bij een ander hoofdstuk en in de war

Over hoe precies dat laatste stuk informatie te ontvangen.

Was het informatie? Waren we dit niet eerder aan het spelen

Ten voordele van een ander, gedachten in een geest

Met plaats genoeg en te over voor onze kleine problemen (daar begonnen ze op te lijken)

Onze dagelijkse vraagstukken over voeding en de huur en te betalen rekeningen?

Dat alles reduceren tot een kleine variatie,

Eindelijk vrij uit te treden, minuscuul op het reusachtige plateau—

Dit was onze ambitie: klein en helder en vrij te zijn.

Helaas, de energie van de zomer dooft snel,

Een moment en het is weg. En niet langer

Kunnen we de nodige regelingen treffen, simpel als ze zijn.

Onze ster was misschien stralender wanneer er water in stond.

Nu is daar zelfs geen sprake van, enkel

Vasthouden aan de harde aarde om er niet afgeslingerd te worden,

Samen met de occasionele droom, een visie: een rondborstje vliegt over

De bovenhoek van het raam, je kamt je haar weg

En kan niks echt zien, of een wonde zal

Tegen de zoete gezichten van de andere flitsen, iets als:

Dit is wat je horen wou, dus waarom

Dacht je eraan naar iets anders te luisteren? We zijn allemaal praters

Het is waar, maar onder al het praten ligt

De beweging en niet bewogen willen worden, de losse

Betekenis, slordig en simpel als een dorsvloer.

Dit dan waren enkele gevaren op de weg,

Hoewel we natuurlijk wisten dat de weg gevaren was en niks anders

Nog was het een schok wanneer, bijna een kwarteeuw later,

De helderheid van de regels je voor het eerst begon te dagen.

Zij waren de spelers, and wij die met het spel geworsteld hadden

Waren slechts toeschouwers, hoewel onderwerp van zijn wisselvalligheden

En buiten het treurende stadium bewegend, eindelijk op schouders geheven,

Nacht na nacht keert dit bericht terug, herhaald

In hemels flikkerende gloeilampen, voorbij ons geheven, ons ontnomen,

Toch van ons opnieuw en opnieuw tot het einde dat voorbij de waarheid is,

Het zijn van onze zinnen, in het klimaat dat hen bevorderde,

Niet aan ons om te bezitten, als een boek, maar om bij te zijn, en soms

Zonder te zijn, alleen en wanhopig.

Maar de fantasie maakt het van ons, een soort katten uit bomen kijken

Verheven tot het niveau van een esthetisch ideaal. Dit waren momenten, jaren,

Hard van realiteit, gezichten, benoembare gebeurtenissen, kussen, heroïsche daden,

Maar als het vriendelijke begin van een geometrische vordering

Niet te geruststellend, alsof betekenis op een dag aan de kant kon worden gegooid

Wanneer het ontgroeid werd. Beter, zei je, om zo te blijven terugdeinzen

Tot de vroege lessen, aangezien de belofte van het leren

Een ontgoocheling is, en ik was het eens, met de vermelding dat

Morgen het idee van wat reeds geleerd was zou veranderen,

Dat het leerproces zo verlengd zou worden, zodat van dit punt gezien

Niemand van ons ooit afstudeert,

Want tijd is een emulsie, en waarschijnlijk is denken niet op te groeien

Het helderste soort maturiteit mogelijk voor ons, momenteel, in elk geval.

En weet je, we hadden beiden gelijk, hoewel niets

Op een of andere manier uit niets was voortgekomen; de avatars

Van ons conformeren aan de regels en leven

Rond het huis hebben van ons — toch, in zekere zin,  "goede burgers" gemaakt,

Hun tanden poetsend en alles, en leerde

De vrijgevigheid van harde momenten te aanvaarden terwijl ze werden uitgedeeld,

Want dit is actie, dit onzeker zijn, dit roekeloos

Voorbereiden, de zaden krom in de akker zaaien,

Zich klaar maken om te vergeten, en altijd terug te komen

Naar de ligplaats van beginnen, die dag zo lang geleden.

(Origineel: "Soonest Mended" uit The Double Dream of Spring (1970))