Twee gedichten van Edgar Cairo

WOORDBITTER

Er veinst de lege praal

van onze vrijheidstaaldans.

Arm zijn wij, illusie 

van een natie.

Roofdier en hagedis 

in ons, zijn't djungel-wild

van onze eigen tijd.;

Kruipende sluipende

zijn wij van wezen

over de laagten

van holle kontreien

waarin de rijkdol

ons tot prooi

vermoed. Vermoed.

O, de barbarenschijn

die de kamoeflage

schept! Ons aan't lijf

geschreven lijkt

de onafhankelijke kracht!

Hoe blijvend is

de kameleons schoonheid?

Hoe autonoom zijn wij?

Hoe vrij in't paj

der geestdriften gestoken?

Tot kruipbestaan gebracht,

geworpen op de 

vuilnishoop van 's werelds

puinhistorie...

De schaterrest

van onze onderdrukkers

over onze hoofden heen

gespuugd...

Volk dat door't geschied-

kwaad is verdelgbaar gebleken.

Smoor ons in't woordbitter

uit nationale schandrecht!

Uit: GEESTKRACHT  (1970)


DE GEKROONDE GLIMLACHTOVENAAR

Het hoofd met een liaan omwonden:
bizarre kroon van mijn identiteit.
Het sap ervan zou heilzaam zijn
als ik er kruidenthee uit trok, liaan
in plaats van mij
zo dodelijk te kronen.

Vanuit mijn religieus gevoel
at ik het offermaal dat men gebiedt.
Maar 't zoenoffer werd galgenmaal.

Zie: als de Heer der Zotte Scharen
treed ik aan.
Het afro-hemd schept mij tot Zonnekoning;
in razende drift, wilde galop,
blind de ruimte in maaiend,
waan ik mij de elegantste hoveling;
met de schone schijn der ijdelheid
verhef ik de verscholen gang der voddendragers
tot een hofdans.
Uitbundigheid stoeit óp in mij...

O stoeidans van de treurigheid!
Wie is het die mij slingeren zal
uit deze kelderende baan
van mijn gespletenheid?

Wee de liefde! Liefde
die alle wetten breekt van ons bestaan!
Wee liefdeloosheid!
Mijn universum snakt naar lucht!
Liefde die, opgebald,
de hartslag vierendeelt
van de verscheurde die gevangen zit,
bekneld in krampen van de mensensoort!

Lach, als de dood met zijn identiteit:
een kaal geraamte, kale glimlach,
zijn schedel gekroond met 't allerleegste.
Hij verder niemand, niets.

uit: MAGIE, 1975