David Schubert - Huize Midston (vertaling)

Wat nodig is, is een techniek

Voor spreken, denk ik, terwijl ik het elektrische licht

Aan klik. Maar niet de gebrekkige

Woordenschat van onze ervaringen, de

Oppervlakte-irritaties die opstapelen,

Zich schragen tot een stad — maar de uitdrukking,

In volle metamorfose,waarvan ze

De metafoor zijn — en hun verandering in licht.

            Op de bus naar Huize Midston

Overzie ik de mensen temidden van hun acties

Ze zijn vredig en tam; dit is het heen-en-weer

Praatgrage kostuum van meisjes en eten, mannen

En werk en huis. De verzekering

Van maniertjes is circulair, zoals

Democratie ineengeweven plichten kent,

Circulaire gehoorzaamheden.

            Toch, hoe transformeer je de continue

Vallende wolken energie, naar licht? De vitale

Kennis van de man die ik bezoeken

Ga — weet hij het? Ik

denk aan hoe de scherpe

Scheiding van mijn levenstaak — verminkte voorvallen

Wekten in mij net geen

Lypothermie van verdriet en een holte in

De dagen, waaruit woedende slagtanden groeiden, mijn eigen

Lycantropie — bij god, gelukkig is het voorbij!

            Ik ben van mijn job ontslaan door vlammen, groots

Als kwade gewetens: Ik kan

Niets: ik heb niet één talent! Deze man,

Die ik opwacht in de lobby — heel mijn leven wacht ik al

Op iets dat niet plaatsvindt — zal hij

Bestaan?

            De wet van het leven, velt als een abstracte

Strenge advocaat een angstwekkend oord-

Eel over kleine arme ik, in een vreemd onbekend

Syllogisme. hij bedriegt me! hij zal

niet aan de afspraak beantwoorden!

            Zijn oprechtheid

Weerlegt mijn vermoeden. Wat kan ik zeggen, dat

Ik van hem hou? dat ik hem on-

Waardig ben? in mij twijfel voel ik me

— Zelfs als we elkaars onzin bepraten —

Lelijk, geïrriteerd, en knap spits, een snuggere

Rakker, als die ene afschuwelijke vogel over de witte

Nijl.

            Maar het gedicht is enkel dit

Spreken over wat onzegbaar is

Tegen de persoon van wie ik het horen wil.

Het subtiele maakt me slaperig; de kamer doet

Duister aan, zo koud, zo eenzaam, hier is

Niemand.Ik zal het licht aan doen.

Ik wou dat ik kon gaan

Op reis, op een lange lange lange reis

Naar daar waar het leven eenvoudig en degelijk is, niet

Te veeleisend.

Nee! op het rijtuig, Morgen, zal ik die man gaan ontmoeten.

Die man, zijn handdruk was mijn geluk.