i only got this far

men hoeft de verbinding van gebieden niet te bevragen.
the further i go back, the further i progress. oef.
ik kom terug tot de ideologie, plus dit:
dat de zone broodnodig nutteloos blijft. ze de harde feiten achterlaat
 in complete staat van paniek. ja. OK.
dit goedje hier heet dauw maar dat totalitaire,
onder het juiste licht en mits de correcte begeleiding, ook. oh.

in mijn kamer ben ik: eenzame verzameling van atoom, feit en gevoel—
zo verschrikkelijk verbonden / met de blik op dat dendrale gebied, bar als een avondland — even virtueel — en gespeend van mythe,
en toch,
niets dan een startpositie. je draait er een rondje
in de ramkoers van het erudiete — uur na uur — tot ook daarin niks
meer te doen is en je, door een webcam betrapt
in een wolk van elektronen oplost
tot een dankbaar residu
van methode
en mensenrecht.

bla bla bla — journalistiek.
ondertussen reguleert de marktwillekeur zich rondom ons
als een ondoordringbare humor,
een grammatica voor het meervoud,
een syntax voor het herbeginnen,
 maar mijn joods uiterlijk begint niks te beteken.

ook ik kan de vliegen op mijn huid niet zien.
ik kleed mijn haat in een jurk van licht en zand en dip
een nieuwe stilte in. het lijkt altijd zo bevelend.
met een bom in de ene en een boom in de andere hand; wordt de inspuiting eenmaal je de verdoving voelt, nutteloos —

uit de oppermachtige woonwijken stijgt een koor aan stemmen op
de avondlucht boven de polis kleurt daarom nog een tikje reëler d.i. giftiger
"nostalgie wordt een wetenschap" zegt men. maar met welke snelheid?  met wiens ritme?

en ik denk aan geld
en ik besef een belgië
en ik denk aan geld.