John Ashbery - Grootse Galop (vertaling)

Alle dingen lijken vermelding van zichzelf

En de namen die er ontspruiten vertakken uit naar andere referenten.

Immens is opnieuw de lente. de weigelia doet zijn stoffig ding

In de gesmede lucht. En vuilniszakken worden tegen de rails

Gesleept terwijl de tulpen zuchten, openknakken en kapot vallen.

En vandaag is het maandag. De lunch vandaag is: Spaanse omelet, sla en tomaat,

Pudding, melk en koekjes. Morgen: worst op droog brood,

Maïs, gestoomde tomaten, rijstpap en melk.

De namen die we stalen verwijderen ons niet:

We zijn net iets verder dan hen gegaan

en nu is het tijd om opnieuw even op te wachten.

Alleen opwachten, het wachten: wat vult de tijd

  Intussen?

Het is een ander soort wachten, wachten opdat het wachten

Eindigt.

Niks neemt zijn deel van de tijd op,

Het wachten is in het worden  van de dingen gesmeed.

Niks is partieel onaf, maar het wachten

Investeert alles zoals het klimaat.

Hoe laat is het?

Doet iets er toe?

Ja, je moet wachten om te zien hoe het echt zit

Dit gebeuren komt net om de hoek.

Het zal zijn zoals niks anders en echt

Geen verrassing veroorzaken: het is te ruim.

Water

drupt uit de airco

op zij die er onder lopen. Het is een van de vele uitzichten

van onze stad.

Puaagh. Kots. Puaaaaagh. Meer kots. Iemand die

De hond aan de leiband uitlaat is te ver om te zeggen

Hoe dit alles de minuut tot uur veranderd, het uur

Tot het tijd van de dag, dagen tot maanden, die makkelijk-

te-grijpen entiteiten,

En de maanden tot seizoenen, die verre ander, vreemd

Voor ons concept van tijd. Liever de maanden  —

Het zijn bijna mensen — dan deze abstracties

Die als marmerstof tussen het onvoltooide werk

   In de studio ziften

Alles verouderen in de karakterisering van zichzelf.

Beter dat de kuisploeg zich druk maakt

Om een ding dat nu niet veel meer is dan een kenmerk

Van een of andere antieke stijl — lijst of zwik

Uit het dim herinnerde geheel

Dat waarschijnlijk echt onderscheid ontbreekt. Maar als

Een het oppikt,

Dan naar daar draagt, neerzet

Dan is het werk uiteindelijk gered

Onder het glimlachende geheel van de hemel

Dat geen favorietjes kiest maar op dezelfde manier

Is eer alleen voor zij die het gezocht hebben.

De hond blaft, de karavaan gaat verder.

De woorden hadden een soort bloei om zich

Maar waren gewichtloos, droegen mee wat gezegd was

"Een goed moment", denk je "om uit te gaan:

De vroege nacht is koel, maar niet

Te wat dan ook. Mensen paraderen met hun huisdieren

Voorbij gazonnen en lege terreinen, alsof ook zij

            Ergens ondenkbaren waren

Voor ze huiswaarts gingen naar de degelijkheid van een privéleven

 Muisstil achter deuren, wat niemand zijn zaken  is.

Het doet er wel een beetje toe voor de andere

Maar alleen omdat het hen doet inzien hoe ver

            hun respect

Hen bracht. Niemand durft binnen te dringen.

Het is een nacht zoals zoveel anderen

Met de lucht ongeduldig voor het einde van de dag

Als een verveeld verkoopsmeisje die staat te  springen

Van de ene genetkouste voet op de andere"

Dit kaki ondergoed hangt aan de wasdraad te drogen,

   De wind komt ze onderhand opbollen, maken we dan  nooit

Een statement?

En bepaalde gebouwen waar we langs lopen worden nooit

Genoemd—

Het loopt uit de hand.

Zolang we enig idee hadden dat elk ding zijn plaats kent

Is alles ok, maar met de aankomst en vertrek

Van elk nieuws dat zo intens overlapt in het halfduister

Is het een beetje gek. Spijtig. Ik bedoel, dat elk ding

   Voor een seconde kennen vervangen moet worden

Met de  imperfecte kennis van het vormeloze geheel,

Als een kleine geschiedenis van de wereld, zo algemeen

Dat het een gesnik of gehuil vormt, onverwant

Aan enige poging tot definitie. En de kleine eeuwen

Krijgen binnen het verhaal een belang buiten proportie

Want het kan niet afwikkelen, maar moet tot nader order

In de hand worden gehouden, als een eerstehulpkit die niemand ooit gebruikt

Of een woord in het woordenboek dat niemand ooit  op zal zoeken.

De pudding stijft op; ondertussen

Heb ik enkel mijn eigen geschiedenis om me zorgen over te maken

Maar ben gedwongen te zwoegen over onbeduidende details

Gebonden aan grote onvoltooide concepten die nooit zichzelf

Tot het punt

Van zijn krijgen, met of zonder mijn hulp, zelfs als ze me

Tegemoet zouden komen.

Gewoon de beweging van de karavaan

De abstracte nacht in, met geen

Precies doel voor ogen, en inderdaad achteloos,

Dat verdeelt deze pauze. Waarom je haasten

Om in de andere richting weg te snellen, naar

Het andere uiteinde van oneindigheid toe?

Dingen kunnen betekenisvol verharden in het moment

Van onbeslistheid.

Ik kan niet beslissen welke richting op te wandelen

Maar het maakt me niet uit, en ik kan evengoed

Beslissen een berg te beklimmen ( het ziet er bijna plat uit)

Als beslissen naar huis te gaan

Of naar een bar of het restaurant of het huis

Van een vriend even charmant en nutteloos als ik

Want deze pauzes zouden  leven moeten zijn

En ze duwen stalen naalden diep in de poriën, als

Om te zeggen

Het heeft geen zin proberen te ontsnappen

En alles is hier toch al. En hun steile, glibberige zijden

Dagen

enige notie van continuïteit uit. Het is dit

Dat ons terug de realiteit in trekt, het lijkt, geschiedenis —

Het luie, georganiseerde soort zonder data

Dat spreekt vanuit een holle boomstam

Om te waarschuwen tegen de slechts beleefden, of zij wiens lot

Hen geen tijd laat te kibbelen over de middelen,

Die geen doelen zijn, en toch ... Wat precies is het

In het uur van de dag, het weer, dat er voor zorgt

Dat mensen het met pijnlijk gedreven precisie noteren

Te lezen voor zij die er na komen?

Het is toch zeker omdat de straal zon

Of somberte die je nu raakt,  hoop is

in zijn totale moederlijke vorm, die alles omvat

En hervormt naargelang de grootte

Zodat wanneer je niet kan zeggen dat dit de natuurlijke manier is

Waarop het gebeurd zou moeten zijn, men ten minste geen reden

Tot klagen kan hebben

Wat hetzelfde is als het einde te hebben bereikt, eigenwijs

Te zijn in die verwachting en vervolgens verheven door zijn vervulling,

Of de afwezigheid er van.

Maar we zeggen, dat het  tot zo'n einde niet kan komen

Zolang we achterblijven zonder plek om te betrekken.

En toch is het geëindigd, en het ding dat we hebben vervuld

Zijn we geworden.

Nu is het de impuls van de ochtend die mijn klok

Doet tikken. Terwijl er iemand zijn hoofd vanonder

De lakens uitsteekt, het goede en het slechte

Samen,

Het is knoop van onmogelijke beslissingen en onbeslissingen:

Het verlangen pret te hebben, geluid te maken, en zo bij te

Dragen aan het al reeds allesbehalve onleesbaar onkruidbos

Aan graffiti op de gore toiletmuur.

Iemand komt je halen:

De postbode, of de butler komt binnen met op zijn  plateau een letter

Wiens bericht is alles te veranderen, maar ondertussen

Moet men zich zorgen maken over de lucht van hoofdroos of

een verloren bril —

Als de figuur die het doek opheft maar zou stoppen, maar het is

niet te overzien.

Er is deze troost:

Als het niet de moeite waard blijkt te zin, heb ik het niet gedaan;

Als het uitzicht ervan me doet walgen, heb ik niks gezien;

Als de overwinning pyrrisch is, heb ik niet het niet gewonnen.

En zo blijft er van een dag vervuld met geruchten

Over activiteiten aan de andere kant van de berg

Een kern over, een geruisloos perfecte mogelijkheid

Die eindeloos gehouden kan worden. En toch

Is het gekreun van de weeën oorverdovend; je moet

Opstaan, buiten gaan en verder. De ochtend is voor

Mietjes zoals jij. Maar de echte uitdagingen, die

Mannen van de jongens onderscheiden, komen later.

Oregon was ons beter gezind. De straten boden

Een rits aan richtingen  aan  de voet

En boekhandels waar men porno verkocht. Maar dan

Ruikt men een licht vleugje waanzin in de lucht.

Ze klommen allemaal in hun auto en reden weg

Zoals op het einde van een film. Zodat het uiteindelijk

    Geen verschil maakte

Of dit het einde was of  iets elders:

Als het ergens moest zijn, waarom dan niet

Hier, bovenop een. Hier, als ergens anders,

April vordert nieuwe suggesties, en men kan

Even goed met de stroom mee gaan, zeker in het zicht van

Het middernachtsblauwe licht dat bij het zich binnenste buiten keren

Iets vreemd voor de aandacht aanbiedt, een ding

Dat zichzelf niet is, een vlieg die met een ongelofelijk

Tamme snelheid voor mijn ogen cirkelt. Te uitgesproken

Uiteindelijk om zo betekenisloos te zijn. En zo verder

Tot namiddag op de woestijn, met zichzelf netjes, en de locatie

Bijna gloednieuw  door  het verwijderen

Van kauwgomverpakking, etc.

Maar ik probeerde je te vertellen over iets vreemd

Dat me overkomen is, dit is geen manier er echt over te praten,

Door het echt te laten gebeuren. Het drijft weg in fragmenten.

En men blijft zittend in de tuin achter

waar  men poëzie probeert te schrijven

Met wat Wyatt en Surrey achterlieten,

Dat op te rapen en weer neer te leggen

Zoals zo veel prachtig rauw materiaal,

Alsof het altijd op een of andere manier zou gebeuren

En ondertussen zien we allemaal verder gaan

Is het zeker onderweg ondanks alles

Op een zondag, waarin je achterbleef,

Gezeten in de schaduw die, als altijd, net dat beetje te koud  is.

Dus  daar wervelt uit de ondiepe leegte

Het woord "lul" naar je toe, of iets anders,

Broeder en zusterwoorden

Waar men niet zo veel van verwacht, hoewel

Zij degenen zijn die zo lang gewacht hebben en ten slotte vertrokken,

hopeloos.

Er is een toon van wanhoop in de stem, die voor hen pleit,

En ondertussen verdunt de intensiteit, verscherpt het

Zijn punt, dat was wat het ging vragen.

Men had er de hele avond op zitten wachten

Voordat slaap uiteindelijk ogen en oren stopte

Voor al diegenen die als publiek waren gekomen.

Toch, die poëzie komt soms voor

Zelfs al is het alleen in plooien in vergeten letters

Verstopt in kisten op zolder — dingen waarvan je vergat dat je ze had

En wat zou het er toe doen,

Dat een zo specifiek gedoseerde vergoeding

De vallende waarheid van een persvers oordeel lijkt.

Je vergeet hoe er een gulp nieuwe lucht verborgen

Zou kunnen zijn  in dat boeltje. En natuurlijk

Is je vergeetachtigheid een teken van hoeveel het er toe doet voor jou:

"Het zal wel belangrijk geweest zijn."

De leugens vallen over geheel Amerika

Als vlasgaren  uit de lucht, en het feit

Dat sommige er van waar zijn

Doet er niet zoveel toe, eerder dan dat het

De gehele gekke organiserende kracht

onder de golven van correct daglicht, goed praat

Surrey, je luit krijgt een aanval van nerveuze verlamming

Maar er zijn nog dingen te bezingen

En dit is er een van, alleen zou ik er niet eens van dromen

de hectische volledigheid, de algemeen inzetbare goedheid

van die vochtige tuin waar het getoeter ontstond binnen te dringen:

Tussen intervallen geknarsetand, je giftige

 rondelet.

Vraag een big wat er gebeurt. Doe maar. Vraag het hem.

De weg lijkt gewoon te verdwijnen

En niet zo heel veel verder, zelfs. De horizon

Moet wel verschoven zijn.

Zo gebeurt het, dat men voorzichtig mankend

Van de ene dag op de andere een gesleten

Ronde stenen toren  nadert, gehurkt in de holte van een geul

Zonder deur of raam maar met veel oude nummerplaten

Gespijkerd over een spleet te dun om je pols door te steken

En een bord: "Van Camp's Pork and Bean.."

Van daarin: angstkleurige lucht, emotionele inkapseling

Terwijl het gehele ding zelfs jou angst begint aan te jagen,

Jij, oorsprong en promotor. Deze keer keert de horizon terug

Als een glimlach van herkenning, vriendelijk en zonder vragen.

Hoe lang kan een diploma uitreiking duren

Maar zo lang kan het niet geweest zijn:

Men heeft zulks een korte afstand afgelegd.

De stijl is niet veel veranderd,

Nog steeds heb ik die trui en een of twee andere dingen

Die ik toen had.

Het lijkt wel gisteren

Toen we die film zagen met die koeien

En ons wenden tot iemand aan jouw kant, die boerde

Terwijl de ochtend  zag hoe een nieuwe ochtend, granaatrood en erwtgroen,

Zich, als science-fiction klompjes,  uit de eindeloze bathos begon  voor te stellen,.

Het is onmogelijk niet ontroerd te zijn door het kleine aantal

Dat die mensen droegen, om aan te duiden dat ze tot die of die

 macht zouden moeten verheven worden.

Maar nu zijn we in Cape Fear zijn en het pad over land

Is onbegaanbaar, en een dik gordijn van mist hangt over de

 zee.