ik wil niet zoeken, ik wil gewoon een groepsgesprek.

het was in gent

aan de hoek

van de rozier

en de st pieter-

nieuwstraat

liep ik, daar

bij de nieuwbouw

alleen en met

gespitste

schrik om land en macht

dalende temperatuur

;zag dan

een man

met een intelligent gezicht

een vrouw

slaan

met elke seconde zag ik

gloednieuwe bloeduitstorting

vernedering, kras en snee

op haar

evenzeer intelligente gezicht

aangroeien

als de groep gewekte omstanders

–ongecoördineerd weerklonk een sirene—

de vrouw keek op

en getroffen door medeplicht

kromde ik mijn donkere wenkbrauwen

in bochten

om iets als tederheid

of afschuw uit te drukken

terwijl ik

& omstanders

met de angstvallige precisie

van een staatshoofd

 in gevaar

dit incident / gebeuren  / moment

voorval / fenomeen / beeld

verder, in zijn afmattend contrast,

overzagen

nam iemand een foto?

werd dit opgemerkt?

meer omstanders

hielden halt,

snelden langs,

lieten kreetjes uit

hoe doelbewust was de man

hoe ongenadig

onderging de vrouw

terwijl op hun gezichten

iets flikkerde

dat ik als

sereniteit

meende te herkennen

de gemoedsrust

van een vuist die doel treft

de gedachte, als een arm op de rug gewrongen

te  moeten bevechten wat je liefhebt

maar een gevecht is

een onbeperkt gebeuren

want als een brok wasemde de stank

van bloed, angst en urine op

en brak mijn neus, wak in ijs

over de diepte van het verlies

dat zich voltrok

is een gevecht een golf, een geloof?

liefde en haat waaiert

van man en vrouw uit

als stuifmeel

en overladen naderde ik

noemde hem vader

noemde haar moeder

groeide op in hun wonden

gloeide

en werd een onleesbare vindplaats

voor het vertrouwen

dat verloren ging

barok en geamuseerd

hielden we elkaar

als angstvallige

naakte lichamen

warm en eindelijk
in leven